Na marginesie książki profesora Andrzeja Karpińskiego pt. „Kontynuować czy zmienić. O strategii gospodarczej dla Polski – spojrzenie eksperta”
Są takie książki, opracowania, ekspertyzy, które ukazują się w bardzo specyficznych okresach historycznych, w których poszczególne narody a nawet ludzkość znajdują się na głębokim zakręcie dziejowym.  Mają one wtedy szanse zainspirować różne społeczności ludzkie do odegrania wielkiej roli w ich dziejach. Dobrze jest, gdy ukazują nie za późno dla dokonania głębokich przeobrażeń społeczno-ekonomicznych a nawet uniknięcia tym samym wielkich społecznych katastrof.
Nigdy nie ma jednak takiej sytuacji, aby nie inspirowały one działań ludzi na rzecz dokonania koniecznych zmian. Dlatego ich możliwa, ważna rola społeczna jest celowo i skutecznie marginalizowana przez siły broniące dotychczasowego „porządku” rzeczy. Dokonywane jest to zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio, na przykład przez inspirowane zmiany osobowe i osobowościowe właściwości większości ludzi poszczególnych narodów, które polegają na inspirowanej atrofii orientacji ludzi na rzecz ich społecznego zaangażowania.
Dokonywane jest to przez siły, które popychają narody, a nawet ludzkość do wielkich katastrof głównie społecznego charakteru. Przy działalność takich sił zagrażających interesom poszczególnych narodów a nawet ludzkości jest możliwa z reguły tylko wtedy, gdy skuteczne zainspirowanie właściwości ludzi dokonywane jest poprzez powszechną dezinformację większości narodów, a nawet całej ludzkości, w sprawie ich rzeczywistej sytuacji i faktycznego położenia. Może to spowodować, i często zwłaszcza w dzisiejszym świecie powoduje w efekcie głęboką nieświadomość znaczących części danego narodowego, a nawet globalnego społeczeństwa ich rzeczywistej sytuacji, a tym samym powszechną niezdolność do przeciwdziałania zbliżającemu się kataklizmowi, zwłaszcza społecznego charakteru. Taką niewątpliwie znaczącą książką, która ujawniła, kto i dlaczego wepchnął naród polski w 1989 r. w jarzmo rozwiązań ustrojowych sprzecznych z interesami narodu polskiego jest publikacja profesora Witolda Kieżuna pt. „Patologia transformacji”, której ważne zawartości wcześniej przedstawiałem. Niewątpliwie zyskała ta książka pewną szansę oddziaływania na bieg wydarzeń w Polsce na skutek tego, że odsłoniła, jaką rolę odegrał wielki światowy kapitał w tym, aby zwycięstwo ruchu społecznego „Solidarność” i jej przedstawicieli nad hybrydą ustrojową zwaną PRL przyniosło ludziom pracy naszej ojczyzny ograniczone sukcesy, natomiast wielkiemu kapitałowi gigantyczne zyski.
Odsłonięcie przez prof. W. Kieżuna roli wielkiego kapitału w ostatecznym nadaniu kształtu ustrojowego III Rzeczypospolitej było głęboko nie na rękę wielkiemu kapitałowi i jego tak licznym i aroganckim kompradorskim (czyli służącym faktycznym kolonizatorom) reprezentantom w Polsce. W takiej sytuacji wnikliwsi obserwatorzy ówczesnych wydarzeń zadawali sobie już wtedy, gdy została opublikowana wspomniana książka pytanie, jak prof. W. Kieżun zostanie za to ukarany i w jaki sposób jego sensacyjne informacje na wspomniany delikatny temat tam zawarte zostaną zdeprecjonowane i ewentualni „przykryte” i zdeprecjonowane innymi sensacjami uruchomionymi na użytek tej sprawy. Na kolejne potwierdzenie takiej praktyki charakterystycznej dla III Rzeczpospolitej nie trzeba było długo czekać. Szybko więc można było wyraźnie dostrzec w , że w parę miesięcy po ukazaniu się książki prof. W. Kieżuna, a w prawie po 25 latach od powstania III Rzeczpospolitej, nagle zaczęto sobie „przypominać”, że Witold Kieżun, prawdziwy bohater powstania warszawskiego, jeden z najwybitniejszych i najbardziej odważnych polskich uczonych z zakresu nauk o zarządzania, miał kontakty i wręcz współpracował z ówczesnymi służbami specjalnymi. Nie należał on bowiem do tych osób, które będąc pod szczególna ochroną nowych władców III Rzeczpospolitej zostali uchronieni przed takimi zarzutami.
Wiadomo, że już w okresie pierwszych miesięcy urzędowania nowego ministra spraw wewnętrznych, będącego mężem zaufania nowych elit rządzących naszą ojczyzną, wyczyszczono akta w MSW z jakichkolwiek niewygodnych dla nowych władców i ich popleczników dokumentów. Okazało się teraz, że celowe ujawnianie sensacji dotyczących współpracy prof. W. Kieżuna stało się podstawą działań mających zasłonić i zdeprecjonować sensacje zawarte w jego książce. Jak pamiętamy prof. W. Kieżun ujawnił, jak wielką i dominującą rolę spełnia od 1989 roku w Polsce wielki kapitał. Rola ta okazała się praktyce o wiele większa, niż rola przedstawicieli wielomilionowych organizacji społecznych, czy częściowo demokratycznie już wybranego, ówczesnego polskiego parlamentu. W książce uwidocznione zostało też jak wielką służalczość wobec reprezentanta tego wielkiego kapitału wykazali główni bohaterowie opozycji. Warunkiem jednak rzeczywistego panowania i zwiększającej się roli tego kapitału w dowolnym kraju i w większości współczesnego świata było jest i zawsze będzie to, że działa on w ukryciu, bez publicznego, widocznego ujawniania jego faktycznej roli w realizowaniu jego „ciemnych” interesów z reguły pozostających w sprzeczności interesami narodowymi poszczególnych narodów.
Wybitny polski uczony Witold Kieżun miał nieszczęście naruszyć to niepisane prawo. Dlatego spotkała go i nadal spotyka „zasłużona” kara. Można to uznać za normalne i zrozumiałe, jeśli rozumie się mechanizm funkcjonowania wielkiego kapitału we współczesnym świecie. Jednak sposób dokonania zemsty na tych, którzy wspomniane „tabu” ustrojowe naruszają musi budzić ważną refleksje, ale też zarazem odruch najwyższego oburzenia. Zwłaszcza, gdy dotyczy to osób tak delikatnych i wrażliwych, a takim jest niewątpliwie mój wieloletni współpracownik i przyjaciel obecnie już dziewięćdziesięcioletni prof. dr hab. Witold Kieżun.
Wiedza o takich specyficznych reakcjach na niewygodne dla współcześnie rządzących naszą ojczyzną publikacji książkowych warta jest szerszego upowszechnieni, zwłaszcza gdy ostatnio ukazała się w Polsce nowa książka, tym razem prof. dr hab. Andrzeja Karpińskiego, która jest jeszcze bardziej groźna dla obecnie rządzących naszą ojczyzną i tą częścią świata, której autor też ,głęboko naraża się współczesnemu wielkiemu kapitałowi, choć w sposób zupełnie inny niż Witold Kieżun. Autor tej niewielkiej objętościowej książki, który w PRL, choć pochodził ze środowisk bynajmniej nielewicowych, przeszedł w swojej karierze zawodowej długą drogę od skromnego referenta do członka kierownictwa ówczesnej centralnej instytucji planowania gospodarczego, nie tylko w swej ostatniej publikacji radykalnie zakwestionował generalny trend rozwojowy, jaki jest charakterystyczny dla III Rzeczpospolitej od 1989 roku do czasów współczesnych. Kierunek ten, jak ujawnił W. Kieżun, narzucił brutalnie naszej ojczyźnie, wyjątkowo drapieżny reprezentant wielkiego kapitału - G. Soros.
Prof. Andrzej Karpiński przedstawił swoją ekspercką wizję niezbędnej zmiany strategii rozwojowej kraju, która nie tylko otwiera szansę na głęboką jej reorientację strategiczną, ale  ma szanse naruszając interesy współczesnego wielkiego kapitału światowego skutecznie zabezpieczać i dynamicznie twórczo zapewnić rzeczywiste sukcesy w perspektywie najbliższych 15 lat. Nie wiem, co może być gorszym zagrożeniem dla interesów współczesnego, coraz bardziej drapieżnego wielkiego kapitału i jego tak licznych, i jak się okazuje bardzo skutecznych, kompradorskich pomocników funkcjonujących w naszym narodzie, niż zaprezentowanie przekonującej wizji wyjścia z ogólnej stagnacji i wytracania oraz zaprzepaszczania naszych, narodowych szans.
Z tego punku widzenia zdemaskowanie sposobów, w jakie wepchnięto nasz naród na szkodliwą dla niego drogę przeobrażeń ustrojowych w 1989 roku, wydaje się w faktycznie mniej groźne dla interesów współczesnego wielkiego, światowego kapitału i jego pomocników w Polsce, niż ukazanie przez prof. A. Karpińskiego, że jest możliwa inna, niż dotychczasowa strategia ekonomiczno-społeczna, i że może ona przemieść, jeśli znajdą się siły, które gotowe będą ją realizować, szczególnie korzystne warunki życia i dobre perspektywy rozwojowe naszemu. Jest to tym ważniejsze, że w ostatnim stuleciu nie miał niestety nasz naród zbytniego szczęścia do przywódców umiejących i chcących zapewnić mu godne jego faktycznych możliwości życie.
Książka prof. Andrzeja Karpińskiego właściwie powinna nosić tytuł „Alternatywna społeczno-ekonomiczna perspektywa narodu polskiego w najbliższym piętnastoleciu”. Znany mi osobiście od wielu lat autor tej niewielkiej objętościowo książki jest jednak – jak się okazuje człowiekiem zbyt skromnym i mało atrakcyjnie zatytułował swoją książkę („Kontynuować czy zmieniać”), co w dużej mierze pomniejsza poprzez jej tytuł jej rzeczywistą, fundamentalną zawartość treściową. Pracując nie tylko w organach planowania PRL, ale przez dziesiątki lat w Komitecie Prognoz Polskiej Akademii Nauk, autor wspomnianej publikacji zgromadził niebywałą wiedzę i fundamentalne, unikalne doświadczenie w dziedzinie programowania rozwoju.
Przedstawiając Czytelnikowi wspomnianą książkę, chciałbym zwrócić uwagę, że  jest ona w literaturze przedmiotu pozycją unikalną. Osobiście współpracując i przyjaźniąc się z jednym z najwybitniejszych uczonych polskich z zakresu nauk społecznych prof. Bogdanem Suchodolskim, miałem okazję śledzić ogromną pracę badawczą i projekcyjną, którą wykonywali na początku pod jego kierownictwem a potem pod kierownictwem wielu innych znaczących uczonych polscy naukowcy z tego zakresu, do których to prac włączył się osobiście na dużą skalę Andrzej Karpiński. Był on przez całe dziesięciolecia prawdziwym faktycznym, codziennym organizatorem i uczestnikiem całokształtu jej naukowych prac. Gdy przez pewien okres czasu pełniłem funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Zarządu Głównego Zakładów Doskonalenia Zawodowego, za radą mego współpracownika i przyjaciela prof. B. Suchodolskiego (wieloletniego przewodniczącego Rady Redakcyjnej czasopisma „Wychowania” a potem „Oświaty i Wychowania” którego byłem w latach 1961-1989 redaktorem naczelnym) zamówiłem u Andrzeja Karpińskiego prognozę  zapotrzebowania na różne  zawody , które będą występować w nadchodzących dziesięcioleciach naszego kraju i w świecie. Stworzenie takiej prognozy, było przedsięwzięciem szczególnie trudnym. Ówczesny dr Andrzej Karpiński opracowywał je w warunkach funkcjonowania pierwszych faz dokonującej się w ówczesnej Polsce transformacji ustrojowej, co do której było więcej znaków zapytania jak odpowiedzi. Z perspektywy czasu mogę stwierdzić, że Andrzej Karpiński wywiązał się z tego zadania ze szczególnym sukcesem. Wspomniana organizacja kształcąca wielkie grupy ludzi do poszczególnych zawodów dostała od niego opracowanie pozwalającej jej faktycznie wyjść naprzeciw rzeczywistym potrzebom występującym w zakresie zapotrzebowania na kwalifikowane kadry w naszym kraju. Innymi słowy wykonał perfekcyjnie jedno z trudniejszych zadań zarówno ówczesnej jak i współczesnej epoki.
Obecnie po latach zdobył się prof. Andrzej Karpiński na opracowanie i wydanie swoistej syntezy dotychczasowego dorobku naszego narodu, zwłaszcza w zakresie społeczno- gospodarczym, zaproponował bardzo konkretnie i rzeczowo niezbędne, głębokie korekty strategii, niezbędną podstawę dalszego rozwoju naszej ojczyzny. Jest to ważne dlatego, aby naród mógł osiągnąć znaczne sukcesy w nadchodzących 15 latach, a właściwie nadchodzących długich dziesięcioleciach. Jego propozycja kierunków rozwoju oparta jest na odrzuceniu liberalnej koncepcji gospodarczej, która zakłada, że to rynek a nie celowa działalność organów państwa narodowego ma wytyczyć perspektywę dalszego rozwoju. Autor omawianej książki odnosi się krytycznie do zbrodni dokonanej przez neoliberalne rządy III Rzeczpospolitej na średnim i wielkim przemyśle polskim, na polskich bankach i zaczątkach wielkopowierzchniowego polskiego handlu (zaczątki budowało skutecznie w Polsce ramach „Społem”). Jego propozycja i wręcz wizja nowej fazy społeczno-ekonomicznego rozwoju oparta jest na przekonaniu, że dotychczasowe poczynania w tym zakresie władców III Rzeczypospolitej, a zwłaszcza ich aktualny kształt, zagraża fundamentalnym interesom narodu polskiego i wymaga głębokiego skorygowania.
Przede wszystkim przezwyciężenia wymaga zdaniem A. Karpińskiego koncepcja zakładająca, że cechą współczesnych czasów i korzystną perspektywą rozwoju dla poszczególnych narodów jest postępująca deindustrualizacja. Poglądów takich - jego zdaniem - nie potwierdza praktyka ani rzeczywiste potrzeby rozwojowe występujące na świecie i w naszym kraju. Poszczególnym narodom potrzebna jest nie deindustrualizacja a reindustrializacja, czyli zmiana modelu upowszechnionego w danym narodzie przemysłu. Przemysł jest bowiem, i zapewne pozostanie długo, najważniejszą podstawą narodowych sukcesów poszczególnych wspólnot narodowych w nadchodzących dziesięcioleciach. Oczywiście nie wynika z tego, że liczebność osób w nim zatrudnionych nie musi i nie powinna się zmieniać i wręcz maleć, ale jego ranga nie wynika z faktu, że to on jest głównym miejscem zatrudnienia poszczególnych narodów we współczesnym świecie, ale stąd, że jego nowoczesna i konkurencyjna produkcja jest najważniejszym wskaźnikiem narodowych sukcesów i ogólnym wskaźnikiem rozwoju współczesnej ludzkości. Stąd postulaty autora, aby odbudować w Polsce nowoczesny, narodowy wielki i średni przemysł oparty o realizowanie najnowocześniejszych technologii. Chodzi zwłaszcza o narodowe produkty nowoczesnej techniki decydujące o randze we współczesnym świecie.
Jak wynika z różnych informacji, mamy w naszym kraju spory zasób inżynierów i wynalazców technicznych, co daje nam wielkie szanse w tej dziedzinie. Podstawowym kierunkiem reorientacji gospodarczej powinna być odbudowa i rozkwit nowoczesnego polskiego przemysłu. Aby w dzisiejszych czasach było to możliwe, trzeba radykalnie zwiększyć stan polskiego posiadania w sferze bankowości. Autor omawianej książki sygnalizuje, że dla suwerenności narodowej konieczne jest, aby przynajmniej 50 proc. potencjału bankowego znajdowało się w narodowych rękach, zarówno państwowych jak i prywatnych. Bez tego nie będzie możliwe odbudowanie polskiego przemysłu, zwłaszcza średniego i dużego.
Tymczasem w Polsce owe groźne 50 proc. zostało już dawno znacznie przekroczone i prawie cała bankowość znalazła się w zagranicznych rękach. Nasz przemysł i bankowość nie mogą stać się źródłem odrodzenia narodowego, jeśli w Polsce w dalszym ciągu ekspansja kapitału zagranicznego zawłaszczać będzie handel wielkopowierzchniowy. Handel tego rodzaju w całości też jest zmonopolizowany i znajduje się w rękach zagranicznych. W 80 proc. sprzedaje on towary pochodzenia zagranicznego. Aby we wspomnianych trzech dziedzinach (odrodzonego polskiego przemysłu, polskiej bankowości i handlu wielkopowierzchniowego) mógł nastąpić radykalny wzrost, w dużej mierze zdaniem A. Karpińskiego musi też nastąpić radykalna poprawa warunków bytu i płac najniżej i średnio zarabiającej ludności naszego kraju. Musi nastąpić przezwyciężenie jednostronnej dotychczasowej orientacji wyłącznie na zwiększenie standardu życia grup najwyżej zarabiających. Powinna się też z tym wiązać konieczność, aby wielki dylemat każdego współczesnego narodu, polegający na wyborze pomiędzy inwestowaniem czy w motoryzację, czy w tanie budownictwo mieszkaniowe, powinien zostać jednoznacznie rozstrzygnięty na korzyść budownictwa mieszkaniowego. Poprawa warunków materialnych ludzi o niskich i średnich zarobkach, odbudowa narodowego wielkiego i średniego przemysłu, banków i handlu oraz prawdziwy boom mieszkaniowy obok celowego popierania rozrodczości, powinien umożliwić narodowi polskiemu przezwyciężenie niebezpieczeństwa radykalnie zmieniającej się populacji.
Autor bije na alarm domagając się radykalnej reorientacji polityki gospodarczej i strategii w naszym kraju zgodnie z interesem narodu polskiego, choć w dającym się przewidzieć głębokim konflikcie z interesami wielkiego, światowego kapitału.
Innymi słowy, ukazała się szczególnie ważna książka, w bardzo elitarnym nakładzie, niewielka objętościowo, ale posiadająca jeszcze większą wartość inspiracyjną dla naszej reorientacji narodowej w zakresie strategii rozwojowej, niż obszerne dzieło Witolda Kieżuna. Jako profesor pedagogiki i osoba specjalizująca się przez dziesiątki lat w problematyce kształtowania osobowości, muszę zwrócić uwagę na to, że aby postulaty prof. A Karpińskiego stały się podstawą naszej narodowej orientacji powinna zostać wykreowana w naszym kraju wzrastająca liczba ludzi, zwłaszcza ludzi młodego pokolenia, którzy zrozumieją, że narzucana przez światowy kapitał oferta przyswojenia przez nich ideałów społeczeństwa konsumpcyjnego jest groźna nie tylko dla narodu, do którego przynależą, ale dla nich samych.
Ich perspektywy życiowe zależą w dużej mierze od tego, na ile w Polsce nastąpi przełom w przezwyciężaniu orientacji polegającej na cichej, czy jawnej, świadomej, czy też dokonywanej mimo woli akceptacji orientacji osobowościowych. Prowadzi to do przekształcenia naszego kraju w teren postępującej stagnacji gospodarczej, ograniczenia ilościowego potencjału ludnościowego, powszechnego wymierania w nim, a zwłaszcza w jego młodych pokoleniach aspiracji lepszego życia oraz - co szczególnie ważne - ciągle wzrastających, niebywałych wręcz krociowych zysków zagranicznego kapitału.
Szansą natomiast na wykreowania modelu Polaka jest powszechne przyswojenie przez nasz naród wizji dotyczącej możliwości tworzenia społeczno-ekonomicznych warunków, aby w skali masowej nastąpił powszechny rozkwit osobowościowy Polek i Polaków, zwłaszcza z młodego pokolenia, polegający na coraz bardziej harmonijnym łączeniu indywidualnych dążeń do sukcesu zawłaszcza materialnego z powszechnym wielostronnym rozkwitem w całym społeczeństwie osobowościowych orientacji pro społecznych, głownie w postaci rozwiniętych orientacji pro narodowych.
Zadanie takie jest nie do wykonania bez zapewnienia niezbędnej podstawy w postaci odbudowy polskiego, narodowego, średniego i wielkiego przemysłu, polskich banków, czy dominującym w naszym kraju polskim wielkoobszarowym handlu.
Zaprezentowano praca prof. A. Karpińskiego pokazuje w praktyce, że dotychczasowy trend rozwojowy ukształtowany po 1989 roku jest tylko jednym z możliwych, a nie jedynym. Innymi słowy na podstawie lektury omawianej książki prof. A. Karpińskiego należy dojść do generalnego wniosku, że perspektywa jednostkowej i zbiorowej pomyślności Polek i Polaków jest możliwa jedynie w wyniku odrzucenia i przezwyciężenia obecnych trendów społeczno-gospodarczych dominujących w naszym kraju i zastąpienie ich trendami całkowicie przeciwstawnymi.
W książce A. Karpińskiego zawarte są propozycje takich, proponowanych trendów. Aby ich idea stała się siłą materialną, musi zostać przezwyciężone swoiste zaczadzenie współczesnego narodu polskiego a zwłaszcza jego młodego pokolenia, fałszywymi przekonaniami, że to rynek a nie świadoma i celowa działalność ludzi może zmienić i zmienia warunki ich egzystencji, zapewnia ich pomyślność lub klęskę. Jeśli książka Witolda Kieżuna ujawniła, jak i co naprawdę narzucił narodowi polskiemu wielki współczesny kapitał a co jest wyjątkowo szkodliwe dla jego interesów, to książka Andrzeja Karpińskiego ujawnia, na czym polegały i co stanowiło o szkodliwości tych trendów i co najważniejsze przedstawia, jakimi trendami rozwojowymi powinno się inspirować współczesne orientacje społeczno-gospodarcze koniecznie zastępujące dotąd dominujące takie orientacje w naszym kraju. Nie wróżę tej książce wielkiej propagandy w ramach telewizji, radia, czy wielkonakładowych gazet i czasopism. Wręcz odwrotnie zgodnie z interesami wielkiego kapitału i jego kompradorskich, licznych pomocników będzie ona konsekwentne przemilczenie Natomiast uważam, że jest obowiązkiem wszystkich, którym zależy na dobru naszego narodu, aby uważnie przeanalizować choćby te elementy zawartości książki Andrzeja Karpińskiego, których znajomość inspiracje do zmian w naszej ojczyźnie, a które są obecnie tak potrzebne wszystkim, ale zwłaszcza młodemu pokoleniu.

Wojciech Pomykało prof. dr hab., wybitny pedagog, prezes Fundacji Innowacje.