Rano, 1 maja, wywiesiłem flagę państwową. Będzie pozostawać na swoim miejscu przez najbliższe 3 dni. Święto Pracy jest mi równie bliskie, jak ustanowiony niedawno Dzień Flagi – 2 maja i Święto Konstytucji – 3 maja. Mimo likwidacji przez obóz posierpniowy Święta Pracy i próby przekreślenia jego poinad 120 letniej, wywodzącej się z Ameryki tradycji, w pamięci wielu Polaków pozostaje ono ważne, a dla postneoliberanej przyszłości być może będzie najważniejsze.

Mija 6 lat od największej katastrofy lotniczej w historii Polski, w której zginęła część politycznej elity kraju z prezydentem na czele. Mimo upływu czasu do wyjaśnienia prawdziwych przyczyn katastrofy pod Smoleńskiem jest dalej, niż bliżej. Nadal materiał dowodowy i jego interpretacje stanowią paliwo podtrzymujące polityczną wojnę w skali krajowej, z poważnymi odpryskami międzynarodowymi.

Po tym, jak polska prawica sięga po sprawdzone metody,  w obronie Lecha Wałęsy stają niemal wszyscy. Są to zazwyczaj ci, którzy na początku lat 90. mieli go za groźnego dyktatora, a dziś chcą mu niemal stawiać pomniki.

Medialne zamieszanie i emocje wokół sprawy "szafy (czy jak kto woli - sekretarzyka) generała Kiszczaka" jest uwikłane w postrzeganie historii w kategoriach średniowiecznej hagiografii. Póki nie ma ostatecznych ustaleń pracowników IPN bądź innych ekspertów, co do prawdziwości danych zawartych w owych materiałach (co - na dzień po ich "ujawnieniu" - postawił pod znakiem zapytania prezes Instytutu Łukasz Kamiński), trudno się do nich odnosić.

Z zainteresowaniem przyglądałem się inicjatywie Komitet Obrony Demokracji, która powstała spontanicznie, z obawy na zawłaszczanie państwa przez PiS. Czerwona lampka zapaliła się wówczas, gdy ton tej inicjatywie zaczęła nadawać Gazeta Wyborcza i politycy z jej otoczenia.

Ogłoszono dwie sprawy: pierwsza to taka, że oto widzimy pierwszą tak liczną demonstrację nie antyrządową, tylko na rzecz demokracji. To oczywista bzdura, ale bzdurzyć każdy może. Druga to taka, że każda władza ma to do siebie, że chciałaby kontrolować wszystko coraz szerzej i coraz głębiej.

Z uwagą wysłuchałem expose nowej premier rządu, Beaty Szydło. Moje szczególne zainteresowanie wzbudziły kwestie dotyczące rynku pracy, polityki rodzinnej, świadczeń emerytalnych, polityki gospodarczej (w tym podatkowej) państwa oraz wynagrodzeń. Czekam jednak na szczegóły dotyczące przedstawionych rozwiązań. Bez nich trudno ocenić program nowego rządu.

Brak obecności partii lewicowej (bądź za taką się uważającej) w parlamencie, pomimo uzyskanych ponad 11 % łącznego poparcia w ostatnich wyborach dla dwóch komitetów startujących pod szyldem lewicy (tzw. ZLew i Razem), zawdzięczają one sobie samym. W prawicowych mediach powstało nawet, podbarwione sarkazmem, tzw. równanie Zandberga, wg którego „7,55 % + 3,62 %” (uzyskane przybliżone wyniki obu komitetów) ma dawać w rezultacie „0 %”. Otóż przywódcom lewicy (pomimo ich niekiedy wieloletniego doświadczenia) zabrakło poczucia realizmu, a bez tego w polityce – ani rusz.

Klęska wyborcza projektu Zjednoczonej Lewicy każe na nowo zdefiniować przyszłość lewicy w Polsce. I choć na cztery lata znika ona z Sejmu, widoki na przyszłość nie są wcale takie złe.

25 października 2015 roku odbędą się jedne z najważniejszych wyborów, przed jakimi stoją Polacy po przemianach roku 1989. Wyzwaniem, jakie stoi przed nami jest kształt polskiej demokracji, a tym samym przyszłość kraju i los narodu.

Tego jeszcze nie było w całej historii stosunków polsko-chińskich, a szczególnie od okresu, kiedy – za panowania wczesnej dynastii Ming – Zheng He (1372 r. – 1435 r.), znakomity żeglarz chiński, odbywał swoje 7 rejsów „na Zachód”. Nie dotarł on wówczas do Bałtyku; jak na ówczesne warunki techniki żeglarskiej i nawigacyjnej był on chyba zbyt odległy od wschodnich wybrzeży Chin. Tym razem jednak – odległość ta nie stanowiła żadnej przeszkody dla eskadry (Task Force) 3 nowoczesnych jednostek Marynarki Wojennej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej  ChRL, które  w dniach od 7 do 11 października 2015 r. przebywały z kurtuazyjną wizytą przyjaźni w Gdyni, polskim porcie bałtyckim.

Zmiana na urzędzie Prezydenta RP, ciężkie suchoty Platformy, rozsypka lewicy oraz spazm Kukizowy – to wyznaczniki nieuchronnych przemian, jakie nastąpią jesienią 2015 w Polsce, choćby nie wiem jak zaklinać rzeczywistość.

W niedzielnym referendum Grecy zagłosowali na „nie”, co oznacza nie przyjmowanie pomocy na warunkach międzynarodowych wierzycieli- Komisji Europejskiej, Europejskiego Banku Centralnego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Na „nie” opowiedziało się 61,31 proc. uczestników referendum, 38,69 proc. głosujących poparło te warunki. Frekwencja wyniosła 62,5 proc.

Jeśli ktokolwiek jeszcze miał wątpliwości co do szkodliwości i nieefektywności neoliberalizmu, koniecznie musi przeczytać najnowszy raport Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Burzy on neoliberalny dogmat i podważa sens i celowość klasycznej ekonomii.
To prawdopodobnie definitywny koniec ideologii neoliberalnej, która przez ponad trzy dekady, za sprawą Reagana i Thatcher, narzuciły ogromnej rzeszy ludzi gospodarkę opartą na wyzysku, promowaniu najsilniejszych, bez oglądania się na koszty, cięciach socjalnych, które rzekomo miały spowodować wzrost gospodarczy i w sposób efektywny ją rozruszać.

Rocznica czerwcowych wyborów to doskonała okazja do bilansu polskiej transformacji. Cieszymy się z wolności gospodarczej, z otwartych granic, z wolności prasy, jednym słowem z demokracji. I o ile o tym wszystkim będą bombardować nas media, to o cieniach już niekoniecznie.