Największymi przegranymi w tej sytuacji okazały się władza państwowa, która nie potrafiła wyegzekwować wcześniejszego porozumienia oraz Kościół, który uciekł wręcz od odpowiedzialności, tłumacząc, że nie jest stroną w tym sporze. Nic jednak bardziej błędnego.
Krzyż miał trafić do Kościoła św. Anny, jest symbolem chrześcijaństwa. Kościół podczas 20 lat polskiej demokracji nauczył nas, ale głównie pouczał, wtrącał się w sprawy stricte państwowe. Wszyscy pamiętamy ostre stanowiska Episkopatu w sprawie np. in-vitro, oceny religii na świadectwach, obecności krzyży w miejscach publicznych itd. Jednak, kiedy trzeba było okazać swój autorytet wśród rozmodlonego tłumu abp Nycza i innych biskupów zabrakło – chowają głowę w piasek. Widać dziś, jak bardzo Kościół katolicki jest podzielony od czasu wyborów prezydenckich. W większości hierarchowie poparli kandydata PiS, tracąc tym samym autorytet i wyczucie nastrojów większości.
Tłum pod krzyżem skandował nazwisko Jarosława Kaczyńskiego, który po porażce wyborczej wrócił do dawnej roli, którą cechowało dzielenie społeczeństwa. Po umizgach do lewicy, dziś to wizja „zapateryzmu” jest największym zagrożeniem wg. prezesa PiS. Okazał się on po raz kolejny politycznie nie dojrzały. „Obrońcy krzyża” nie respektowali nawet księży, którzy próbowali przenieść go we właściwe miejsce tj. do Kościoła. Wyzwiska, jakie ich spotkały, musiały zszokować środowiska katolickie i całą opinię publiczną.
Na naszych oczach rozgrywa się właśnie pokoleniowa zmiana światopoglądowa Polaków. Na protesty katolickich fanatyków odpowiedziała grupa młodych ludzi, dla których Konstytucja jest ważniejsza niż Konkordat, którzy pragną żyć w świeckim państwie. Jest więc kwestią czasu, kiedy idea laickiej Polski zdobędzie szersze poparcie społeczne i nie będzie kojarzyć się mylnie z czasami PRL-u, czasami narzuconego ateizmu.
Pojawia się tu pole do popisu dla lewicy i jej priorytetowego hasła, czyli rozdziału Kościoła od państwa. Rozumie to Grzegorz Napieralski, który dzięki właśnie tym hasłom uzyskał świetne trzecie miejsce w wyborach prezydenckich. Jeśli to dobrze rozegra, okaże się być jedynym obrońcą Konstytucji z jednej strony i siłą polityczną, która skupi wokół siebie szersze masy. Młodzi ludzie, którzy tak licznie go poparli mogą okazać się trwałą bazą, na której lewica może wrócić do pierwszej ligi.
Społeczeństwo, które laicyzuje się na naszych oczach czeka na właściwego obrońcę idei świeckiego państwa. Może nim być tylko lewica.
Przemysław Prekiel
Tłum pod krzyżem skandował nazwisko Jarosława Kaczyńskiego, który po porażce wyborczej wrócił do dawnej roli, którą cechowało dzielenie społeczeństwa. Po umizgach do lewicy, dziś to wizja „zapateryzmu” jest największym zagrożeniem wg. prezesa PiS. Okazał się on po raz kolejny politycznie nie dojrzały. „Obrońcy krzyża” nie respektowali nawet księży, którzy próbowali przenieść go we właściwe miejsce tj. do Kościoła. Wyzwiska, jakie ich spotkały, musiały zszokować środowiska katolickie i całą opinię publiczną.
Na naszych oczach rozgrywa się właśnie pokoleniowa zmiana światopoglądowa Polaków. Na protesty katolickich fanatyków odpowiedziała grupa młodych ludzi, dla których Konstytucja jest ważniejsza niż Konkordat, którzy pragną żyć w świeckim państwie. Jest więc kwestią czasu, kiedy idea laickiej Polski zdobędzie szersze poparcie społeczne i nie będzie kojarzyć się mylnie z czasami PRL-u, czasami narzuconego ateizmu.
Pojawia się tu pole do popisu dla lewicy i jej priorytetowego hasła, czyli rozdziału Kościoła od państwa. Rozumie to Grzegorz Napieralski, który dzięki właśnie tym hasłom uzyskał świetne trzecie miejsce w wyborach prezydenckich. Jeśli to dobrze rozegra, okaże się być jedynym obrońcą Konstytucji z jednej strony i siłą polityczną, która skupi wokół siebie szersze masy. Młodzi ludzie, którzy tak licznie go poparli mogą okazać się trwałą bazą, na której lewica może wrócić do pierwszej ligi.
Społeczeństwo, które laicyzuje się na naszych oczach czeka na właściwego obrońcę idei świeckiego państwa. Może nim być tylko lewica.
Przemysław Prekiel
„Przemoc, pokój, prawa człowieka” to książka Jerzego Oniszczuka wydana co prawda w roku 2016, niemniej jej aktualność w ostatnich latach okazała się niezwykle ważna, dotyczy bowiem filozofii konfliktu i dopuszczalności przemocy, co autor wyraźnie podkreśla we wstępie.
Książka „Chiny w nowej erze” jest kwintesencją działań naukowych i publicystycznych dra Sylwestra Szafarza. Powstawała ona kilka lat. Jest chronologicznym zbiorem materiałów związanych z przemianami, jakie zainspirowane zostały przygotowaniami i skutkami 20. Zjazdu Krajowego KPCh.
Monografia „Prawne i etyczne fundamenty demokracji medialnej” jest studium z zakresu ewolucji współczesnych demokracji i wskazuje na postępujący proces przenikania polityki i mediów, co znacząco wpływa na kształtowanie się nowych relacji człowiek – polityka w obliczu wolnego rynku i rewolucji technologicznej opartej o systemy cyfrowe. W pracy zostały poddane eksploracji i usystematyzowane zagadnienia, wartości i normy istotne dla zjawiska opisanej w literaturze kategorii społecznej – demokracja medialna.
